Daar gaan we dan. Een blog op Yogabubbel.nl. Een idee wat ik al langer had en wat er maar eens van moest komen. Simpelweg omdat het me de mogelijkheid geeft om meer te delen. Te verbinden. Met jou. Misschien ken je me al van één van mijn yoga events. Of yogaweekenden. Misschien volg je me wel via Reismeisje; mijn tweede bedrijf. Dan weet je al iets meer van me. Dat mijn naam Wendy is, misschien dat ik 37 jaar ben en op de mooie Veluwe woon. De kans is echter best groot dat je me nog niet kent. En daarom wil ik mijn nieuwe blog beginnen met dit artikel. Een artikel waarin ik mezelf voorstel. Meer over mezelf vertel en vooral déél. Over wat mij ten diepste drijft en wat me heeft gemaakt tot wie ik ben. Omdat het precies dát is wat heeft gemaakt dat ik met Yogabubbel ben begonnen. Wie weet herken je iets uit mijn verhaal. Delen, fragmenten, patronen. Ik hoop in elk geval dat het je inspireert. Inspireert om jouw eigen pad te volgen. Jouw leven te leiden op basis van je eigen voorwaarden en dromen. Volledig in het licht te gaan staan. Iets mooiers bestaat er wat mij betreft niet.
Throwback naar een jonge Wendy
In mei van het jaar 1983 werd ik geboren. In het ziekenhuis van een middelgrote stad. Ik was het tweede kind van mijn ouders. Het enige levende. Dat zou zo blijven. Ik groeide op tot een ondeugend meisje. Dwars. Eigengereid. Ik dééd vaak. Denken kwam pas daarna. Als ik video’s van mezelf uit die tijd terug zie, zie ik een kleine druktemaker, barstensvol energie. Vanaf ongeveer mijn vierde jaar veranderde er iets. Als ik de verhalen moet geloven. Ik heb er zelf geen bewuste herinneringen aan, maar ik werd rustiger. Minder eigengereid. Braaf en netjes. Het zal iets te maken hebben gehad met mijn opvoeding. Een moeder die graag zorgde en veel had mee gemaakt. Een vader die zich verantwoordelijk voelde en soms de wereld op zijn rug nam. Ik danste daar tussendoor en wilde overal aan voldoen. Mijn moeders geluk en mijn vaders trots lagen in mijn handen. Zo voelde ik dat. Niemand die het ooit letterlijk tegen me zei. Zulke dingen gaan vaak subtiel. En dan maak je er als kind iets van. Regeltjes en gedrag waar je je aan conformeert. Zo hoort het. Zo ben ik braaf. Zo wordt er van me gehouden.
Als ik aan mijn jeugd denk, overheerst blijdschap en dankbaarheid. We waren een gezin. Met z’n drietjes. Een broer of zus mistte ik niet. Ik had veel vriendjes, speelde graag buiten en was ook graag op mezelf. Met een boek of in een zelfgebouwde hut. Ik was graag bij mijn opa en oma van mijn vaders kant. Ze hadden een boerderij. De natuur leefde zichtbaar in hen. Dat trok me aan. Al die wijsheid die niet in woorden uit te drukken valt… In de zomer gingen we naar Oostenrijk of Italië. Kamperen. En in de winter stonden we grijnzend op de latten. Ik danste graag en deed aan ballet. Later kwam daar volleybal bij. Ik schreef graag. Vanaf het moment dat ik dat kon pende ik hele schriftjes vol. Fictieve verhalen en wat me bezig hield. Gedichtjes. Ik las ze voor aan mijn ouders. Als iemand me vroeg wat ik wilde worden, zei ik ‘schrijfster’. De basisschool doorliep ik moeiteloos. Ik kon goed leren. Al kon het altijd beter. Ik was een streber. Wilde altijd nóg hogere cijfers, nóg een extra vak.
De middelbare school bracht nieuwe dingen. Mensen, vakken, een manier van denken. Ik werd geprikkeld. Uitgedaagd. Echt puberen deed ik niet. Dat paste niet binnen de lijntjes. Lijntjes die ik zelf had gecreëerd. Daarbinnen bevond zich nog steeds het geluk van mijn moeder en de trots van mijn vader. Daarbuiten was het eng. Voelde ik afwijzing. De angst er voor groter dan de realiteit ooit had kunnen zijn. Ik fietste door de middelbare school heen. HAVO en toen VWO. Ik maakte mijn eerste verliezen mee. Mijn moeder kreeg een hartinfarct. Mijn opa stierf. Ik maakte het uit met een eerste vriendje. De eerste keer stappen, auto rijden mét rijbewijs, bijbaantjes. Het waren jaren vol van eerste keren. Zoals bij iedereen.
De weg naar volwassenheid
19 jaar. Daar ging ik. Studeren in een andere stad. Ik koos voor een universitaire studie. Iets zakelijks. Economisch. Daar was ik nu eenmaal goed in. Ik maakte nieuwe vriendinnen en ontdekte het studentenleven. Binnen de lijntjes, dat wel. Ik was slechts een paar maanden onderweg toen mijn moeder ziek bleek te zijn. Het was erg. Heel erg. Ze was terminaal. 3 maanden later overleed ze. Ik was net 20 geworden. Daar stond ik, samen met mijn vader. Ik zie ons nog het ziekenhuis in lopen. Een verbond dat niet meer klopte. Er miste iemand. Voor altijd. Echt de tijd om te rouwen nam ik niet. Ik wist eenvoudigweg niet hóe. Mijn studie hield me op de rails en daaromheen probeerde ik alles perfect te organiseren. Ook voor mijn vader. Een structuur die er altijd al had gezeten werd toen nog belangrijker. Mezelf aan de kant en op naar perfectie. Doorzetten en by the book. Alles. Het was simpelweg een strategie om te overleven. Eentje die ik overigens niet door had. 0 bewustzijn zat er op. Ik dééd gewoon.
23 jaar. Tijd om los te zijn. Van alles wat me thuis bond. Zo voelde dat. Mijn vader had ondertussen weer een relatie gekregen. En een jonge dochter als bonus er bij. Wat was ik blij voor hem. En wat vond ik het zelf moeilijk. Er was geen connectie. Ik voelde me vervreemd. Alleen. Ik slikte alles in. Vanuit liefde voor mijn vader. Ik had mijn studie keurig door lopen. Afstuderen moest ik. En ineens schreeuwde elke vezel in mijn lijf: NEE! Ga leven! Ga weg van hier. Naar een plek waar niemand je kent en waar je alles kunt zijn. Ik luisterde. Voor het eerst sinds heel lange tijd luisterde ik naar mezelf, naar dat stemmetje diep van binnen. Ik regelde een plek aan de universiteit in Wenen en stapte op het vliegtuig. Het werd de tijd van mijn leven. 9 maanden lang voelde ik me vrij. Vrij van alles. Ik ontdekte kanten van mezelf die ik daarvoor niet had gezien. Ik genoot zó. Ik wilde niet meer terug. En toch ging ik. 24 jaar. Op mezelf in de stad van mijn geboorte. Ik studeerde af. Droomde van een leven in Wenen. Terug te gaan. Maar ik wist dat wat ik daar in Wenen had gevonden, eigenlijk niets met Wenen te maken had. Het zat in mezelf. Dat bewustzijn had ik op dat punt wel.
26 jaar. Ik was in een carrière gerold. Bij een internationaal bedrijf. Ik mocht nog leren, maar de verwachtingen waren duidelijk. Die Wendy, die gaat ver komen. Marketing manager, een rol in het management team. Het streelde mijn ego. Eerlijk is eerlijk. Ik werkte hard en toegewijd. Het gaf me het gevoel gezien te worden. Ook al voelde het vaak genoeg leeg. Niet bij mij kloppend…
Over de liefde
Ik kreeg een relatie. Die had ik eerder gehad, maar nog nooit op deze manier. Een oude bekende die mijn liefde werd. Een interessante man was hij geworden. Al had hij me altijd aangetrokken. Levenslustig en energiek. Ik dacht letterlijk; ‘neem me maar mee’. En dat deed hij. Hij liet me kennis maken met reizen en een andere manier van leven. Meer genieten van het moment in plaats van altijd maar te werken voor wat ooit komt. Er volgden mooie jaren. We kochten een huis, reisden ons suf en leefden een vol leven. Samen met onze kat was het leven goed. Fijn. Terugkijkend hield ik wel regelmatig dingen voor mezelf. Qua emoties en gevoelens. Dat was simpelweg hoe ik dat altijd had gedaan en ik was me er onvoldoende van bewust.
33 jaar. We kwamen terug van een wereldreis. Een jaar over de wereld reizen. Een droom was het. Eentje die werkelijkheid was geworden. Bij terugkomst voelde ik dat ik het anders wilde. Ik wilde een rustiger leven. Meer ruimte geven aan mijn gevoelswereld en ontdekken wat ik de komende jaren graag zou willen. Mijn leven raakte in een stroomversnelling. De wereldreis die me een ander perspectief gaf, mijn tante bleek terminaal, ik kwam in dat lang verwachte management team, begon aan een studie die me dwong naar binnen te keren en mijn oma overleed. Mijn oma van de natuur. Ik voelde me ontworteld. Het verlies van mijn moeder kwam boven. Na al die jaren. En toen stortte alles in. Dat kaartenhuis wat ik zo zorgvuldig had opgebouwd. Het ging simpelweg niet meer. Mijn lichaam dwong me letterlijk stil te gaan staan en keuzes te maken. Dus dat deed ik. Misschien pas voor de tweede keer in mijn leven luisterde ik écht naar mezelf. Het resultaat schuurde. Deed pijn. Ik moest afscheid nemen van de interessante man op wie ik zo verliefd was geweest. Het ging niet langer. Ik kreeg geen lucht. Ik had geen idee welke kant ik op moest, maar ik wist wel dat ik op eigen benen moest gaan staan. Mezelf opnieuw moest leren kennen en ruimte mocht gaan geven aan alles wat er altijd al was geweest.
Er brak een moeilijke tijd aan. De liefde die omslaat in zelfbehoud. Ik woonde weer bij mijn vader. 5 maanden sliep ik op mijn oude slaapkamertje onder een roze prinsessendekbed. Ik wandelde veel, begon weer met schrijven en stopte er niet meer mee. Ik verslond boeken, praatte van me af en rolde mijn yogamat weer uit. En ook daar stopte ik niet meer mee. Na die 5 maanden vertrok ik naar een tuinhuisje. Één koffer en een weekendtas onder mijn arm. Het interesseerde me niet. Het was er klein, maar intiem. Een thuis midden in de natuur voor 9 maanden. Ontelbare avonden zocht ik naar antwoorden in mezelf. Waarom ik de dingen zo gedaan had en hoe ik het anders kon gaan doen. De puzzelstukjes vielen langzaam op z’n plek. In golven. Ik moest hardnekkige patronen aankijken. Naar de oppervlakte brengen en veranderen. Ik voerde moeilijke gesprekken. Met mensen die me erg dierbaar zijn. Dat moest. Anders kwam ik niet verder, zou ik meer van hetzelfde gaan doen.
Geluk
Na 14 maanden uit een koffer te hebben geleefd, kon ik eindelijk in mijn eigen appartement. Een vaste stek. Een écht thuis. Ik voelde me versterken en dichterbij alles wat ik was kwijt geraakt in mezelf. Het was tijd om weer te gaan bouwen. Weer een paar maanden later vertrok ik naar Spanje voor een intensieve yogaopleiding. Gewoon, omdat ik dat leuk vond en vóelde dat ik dat moest doen. Ik nam ontslag als marketing manager en besloot fulltime te gaan ondernemen. Vrijheid. Dat is wat ik wilde. Vrijheid om mijn dagen en agenda in te delen hoe ik dat wilde. Bezig zijn met twee passies: reizen & yoga. Met ondertussen al een tijdje een nieuwe liefde aan mijn zij. Een liefde die me tot in mijn tenen ziet. Me spiegelt, aan het lachen maakt, mee denkt, duwt en lichtheid brengt. Die met me mee groeide en ik met hem. We begonnen met praten en dat doen we nog steeds. Het begin was zeker niet makkelijk. Om niet te zeggen doodeng. Spoken uit het verleden, het gevoel het nu anders te móeten doen. En wat als me dat niet lukt? Ook dat was bespreekbaar. Mijn angsten. En dat gaf ruimte. Ruimte om samen te groeien en volledig mezelf te kunnen zijn in de relatie. Omdat ik mezelf niets anders meer gun. Het maakt me nog elke dag ontzettend dankbaar.
We zijn nu ruim 2 jaar verder sinds dat moment dat ik mijn appartement binnen stapte. In veel opzichten lijkt mijn leven nu niet meer op hoe het 5 jaar geleden was. In uiterlijke dingen en zeker ook op een dieper niveau. Ik ervaar veel meer rust en ben dichterbij mezelf dan ik ooit ben geweest. Ik heb afscheid genomen van negatieve overtuigingen, oude patronen en misplaatst schuldgevoel. Nieuwsgierigheid en levenslust zijn er voor in de plaats gekomen. Ik leef mijn leven nu op mijn eigen voorwaarden. Streef mijn eigen dromen na. Ik wéét dat het niet uit maakt of ik binnen of buiten de lijntjes kleur. Het zegt niets over wie ik ten diepste ben en de liefde is er altijd. Ik heb geleerd dat het leven één grote reis is. Een reis waarin je elke keer weer een stukje mag groeien. Helen. In jezelf mag herkennen. En bovenal dat je onwijs van die reis mag genieten! Voel ik me dan de hele tijd zen? Nee, natuurlijk niet. We zijn allemaal bovenal mens. Er zijn nu eenmaal momenten, dagen of situaties die je uit balans slaan. Dat is bij mij ook zo. Het verschil is alleen dat ik nu weet dat ik daar mijn weg wel in vind. Dat het weer anders gaat voelen en dat ik elke dag opnieuw kan kiezen in hoe ik ergens mee om ga. In dit hele proces heb ik ongelofelijk veel gehad aan een aantal superlieve mensen om me heen. Mijn liefde voorop: Maurice. Zonder hem was ik niet nu al geweest waar ik ben. Elke dag laat hij mij zijn onvoorwaardelijke liefde voelen. Hij steunt me in elke stap die ik zet. Kijkt naar de lichtjes in mijn ogen. Vraagt en reflecteert. Zonder zichzelf daarbij tekort te doen. Hij brengt lichtheid en humor. Het leven met hem is één groot feest. Niets dan liefde!
Het is een hele weg geweest. Een weg waarin ik ongelofelijk veel heb geleerd en dat nog steeds doe. Het is precíes waarom ik met mijn bedrijf Yogabubbel gestart ben. Om die weg te delen en andere vrouwen te helpen op hun eigen weg te gaan lopen. Ik denk dat we allemaal op onze eigen manier op een punt in ons leven komen dat het oude niet langer goed voelt. Dat hoeft niet altijd zo groots of allesomvattend te zijn zoals het bij mij was. Dat kan ook kleiner. Of met één specifiek ding te maken hebben. Het gaat er om dat dat punt je iets vertelt. Dat je daarnaar mag luisteren. Simpelweg omdat het je gaat helpen dichterbij jezelf te komen. Dat te doen waar jij blij van wordt. Misschien zelfs wel jouw levensmissie te ontdekken. Het maakt me super dankbaar dat ik daarin met Yogabubbel een rol mag spelen. Of het nu gaat om persoonlijke coaching, een yoga event of -weekend óf mijn online cursussen. Met alles wat ik doe wil ik jou helpen dichterbij jezelf te komen. Bij jouw true nature. In het licht te gaan staan. En te leren luisteren naar wat je lichaam en hart je vertellen. Het mooiste wat er is!
Het is een wat langer artikel geworden. Wat begon met simpelweg voorstellen, werd dit persoonlijke verhaal. In detail. Het is wat het is. Ik hoop dat je het leuk vond om te lezen. Inspirerend. Misschien herken je er zelfs wel dingen in. Mocht je vragen hebben of iets met me willen delen, vind ik dat altijd leuk natuurlijk! Mail me dan even op dit e-mailadres. Tot heel gauw en geniet van je dag!
Liefs,
Wendy