Vandaag is het 17 jaar geleden dat ze overleed. Mijn moeder. Mijn rots in de branding. In één klap viel ze destijds weg. 3 maanden hadden we. 3 maanden waarin we afscheid konden nemen. Alles een laatste keer konden doen samen. Dingen die we altijd leuk hadden gevonden. Lekker. Waar we om hadden gelachen. Gehuild. 3 maanden waarin we gesprekken konden voeren. Over dingen waar we nog niet eerder over hadden gepraat. Nooit over hadden horen te praten. Niet op dat moment al tenminste. Wat was ze nog jong. 47 jaar. Net aan. Toen wist ik natuurlijk ook dat dat ontzettend jong was. Al was het maar omdat ik zélf nog zo jong was… Met dat de jaren verstrijken, realiseer ik me pas echter écht hoe jong 47 jaar is. Ik ben er nu zelf nog maar 10 jaar vandaan. 10 jaar en nog bruisend van energie om er op z’n minst nog 40 jaar bovenop te tellen. Zo moet dat voor haar ook zijn geweest.
Ik mis haar nog altijd. Dat zal vast ook zo blijven. Als je een ouder jong verliest, blijft er altijd een bepaald gat denk ik. Een gat dat je nooit meer opgevuld krijgt, omdat je nooit zult weten hoe het zou zijn om die ouder als volwassene naast je te hebben. Er zijn gesprekken die je nooit zult kunnen voeren. Misschien studeer je af, ga je trouwen, krijg je kinderen. Het zijn allemaal van die momenten waar die ouder niet bij zal zijn. Dat is dat gat. En dat gemis. De kleur van het gemis is voor mij nu wel anders. Het is minder hard, minder in my face. Op een bepaalde manier ook wel minder pijnlijk. Simpelweg omdat die 17 jaren er overheen zijn gegaan en mijn leven zonder haar fysieke aanwezigheid vorm heeft gekregen. Op de meeste momenten zou ik niet meer weten hoe het is als ze er nog wél was geweest. Dat is de tijd die er overheen is gegaan. Dat wil echter niet zeggen dat het me niet tóch soms nog kan grijpen. Onverwacht. Of op dit soort dagen. De dagen voor de 15de september vind ik altijd lastig. Dan beleef ik ’t weer. Die 17 jaar terug. De laatste momenten, het laatste gebaar, die laatste blik. Het zijn niet mijn beste dagen…
Ondanks alles voel ik me dankbaar. Dankbaar dat ze mijn moeder was. Met alle nuances en kleuren, die haar ook vrouw maakten. Ik lijk op haar en tegelijkertijd helemaal niet. Er zijn dingen die we delen en dingen die ik anders doe. Waarvan ik weet dat zij dat ook graag had gewild. Gedurfd. Waarin ze mij heeft gestimuleerd om door te gaan. Door te gaan waar zij stopte. Het voelt soms alsof het precies dát is wat ik doe. Het verder leven waar zij is gestopt. Een keten van vrouwen, die me voor is gegaan. Generaties. Elke vrouw steeds een stukje dichterbij haarzelf en bij wat ze hier te doen heeft. Zoiets. Ik vind dat een mooie gedachte. Dat alles verbonden is en dat ik mijn moeder op die manier in me draag. Haar leven door leef. Het maakt me trots en dankbaar. Op haar en mezelf.
Vandaag is het 17 jaar geleden. 17 jaar geleden dat ik haar voor het laatst heb gezien. Met haar heb gepraat en naar haar heb gelachen. Een dag die ik nooit zal vergeten. Het zal altijd een groot verdriet blijven, maar ik kies voor de liefde. Voor het in liefde terugdenken. Haar eren door zelf het allermooiste leven te creëren. Maximaal te genieten en te doen wat ik hier te doen heb. Vanuit mijn hart en voorbij de angst. Dát is wat ze me gegeven heeft. Die kracht en liefde. Toen en altijd.
In liefde ♡ ♡.
Onvoorstelbaar hoe jong jij was toen je moeder overleed en hoe jong zij was. Op de dag af 4 jaar geleden kreeg mijn vader de diagnose kanker. Wij waren allebei een stuk ouder dan jullie en je verhaal raakt me enorm.
Volgens mij is het beste wat we ik kan doen het leven te leven zoals ik het ook had gedaan als hij er nog was geweest: voluit, zonder angst en met liefde. Het missen is er niet minder om.
Wat een mooie, lieve reactie Hester. Dank daarvoor. En inderdaad: ik zie dat precies zo. Léven in hoofdletters! Het gemis zal er altijd op een bepaalde manier blijven… Liefs