Relaties. Een heftig onderwerp kan ’t zijn. Als je dit leest, is de kans groot dat je dit op de één of andere manier ook zo ervaart. Of ervaren hebt. Er zijn filosofen die zeggen, dat we pas mens zijn in relatie tot anderen. Tot op een zeker niveau begrijp ik dat wel. Relaties zijn nu eenmaal spiegels. Dat heb ik zelf ook meer dan één keer ervaren 😉. Spiegels van hoe jij je gedraagt, hoe je over komt, wat je tussen de regels zegt, hoe je non-verbaal communiceert, wat je in jezelf (nog) te helen hebt. Het zijn maar zo wat voorbeelden, die ik zelf zo heb ondervonden en die ik vaak ook om mee heen hoor en zie. Bij vriendinnen en de vrouwen waarmee ik werk. Los van de diepere lagen in jezélf waar een relatie je enorm in kan uitdagen, wil ik het in dit artikel graag hebben over iets anders. Over iets wat daar boven hoovert, de keuze: blijf je of is het tijd om te gaan?
Jouw keuze
Een moeilijke vraag, waar uiteindelijk maar één persoon het antwoord op heeft. Dat ben jij zelf. Hoe flauw het misschien ook klinkt, maar er is niemand die je daarin echt kan zeggen wat te doen. Simpelweg omdat jij als enige vóelt hoe het in die relatie is. Wat die relatie met je doet. Welk gevoel het je geeft om met je partner te zijn. Of je 100% jezelf kunt zijn. Dat wil natuurlijk niet zeggen, dat er geen signalen of redenen zijn die je ter harte kunt nemen. Verre van. Uit eigen ervaring weet ik dat zo’n keus om te blijven of te gaan echt een worsteling kan zijn. Dat je door de bomen het bos niet meer kunt zien. Dat je je vast houdt aan kleine oplevingen. Schitteringen van een nieuw geluk. Ik weet ook dat het verlangen soms zó groot kan zijn. Het verlangen naar dat je relatie slaagt. Dat je samen verder kunt. Samen groeit, deelt en een soort 2.0 versie van jullie relatie creëert. Het zijn dingen die ik ook dacht en waar ik hevig op hoopte. In mijn geval tegen beter weten in… En ook dat wist ik eerlijk gezegd wel. Uiteindelijk is dat altijd zo. Het antwoord ligt al lang in jezelf. Je moet er alleen aan toe zijn dat toe te laten en de consequenties te aanvaarden. Voorbij je hoofd en vól naar je hart. Dat weet de weg wel.
Je hebt beiden een verantwoordelijkheid
‘Maar wanneer weet je dan zéker dat dit het niet is?’ Een vraag die ik laatst nog kreeg. En direct er achteraan kwamen dingen als: we zijn al 10 jaar samen, we hebben kinderen, het ligt aan mij, het weekend was best gezellig en ga zo maar door. Excuses. Redenen om jezelf stil te houden. Niet te hoeven bewegen. Ik begrijp ’t en ik veroordeel het allerminst! Het levert je alleen niets op om zo te denken. Helemaal niets. Hoelang voel je je al niet gelukkig in je relatie? Waar verlang je naar? Staat je partner er voor open naar je te luisteren? Samen stappen te zetten op een manier die voor jou goed voelt? Voel je nog vuur voor je partner, hoe klein ook? Dát zijn de vragen die je jezelf mag stellen wat mij betreft. Zeker als het voor jezelf nog onvoldoende duidelijk is wat je exact wél wilt, is het super belangrijk dat je de ruimte krijgt vrij te praten. Te praten, te huilen, te lachen, te delen. Dat is een gedeelde verantwoordelijkheid vind ik: voor jou om eerlijk en open te zijn, daarin jouw verantwoordelijkheid te pakken binnen jullie relatie. En voor je partner om er voor je te zijn, ook als het allemaal wankelt. Of eigenlijk júist dan. Het is immers niet moeilijk om het leuk en gezellig te hebben (meestal 😉), maar wat gebeurt er als het wél moeilijk wordt; wie ben je dan samen? Ik zeg niet dat het gemakkelijk is om er voor iemand te zijn, terwijl je niet begrijpt wat er is veranderd in die persoon. Dat kan zeer doen en verdriet geven. Maar daarin ligt ook altijd een prachtige kans om er samen sterker dan ooit uit te komen! Mits er volledig ruimte is om totaal jezelf te kunnen zijn. Daar geloof ik heilig in.
Wanneer moet je gaan?
Elke situatie is anders, elke relatie is anders en elke persoon is anders. Wat mij voor echter als een paal boven water staat, is dat er écht een bereidwilligheid aan beide kanten moet zijn om met andere ogen te gaan kijken. Om jezelf en de ander de ruimte te geven te groeien. Ook als dat betekent dat die groei even niets met de relatie te maken heeft. Dat zegt in basis namelijk niets over de relatie, maar simpelweg over de verlangens en dromen van één van beiden. Hoe meer je dat als partner negeert, weg wuift of belachelijk maakt (vanuit je eigen angsten), hoe groter de kans is dat de ander niets meer gaat delen. En dat is het begin van het einde. Dat houdt uiteindelijk niemand vol. Ik denk dan ook dat je echt moet gaan als je voelt dat je niet (langer) jezelf kunt zijn in de relatie. Als het je constant beperkt en beknelt. Als er niet naar je wordt geluisterd of je woorden worden verdraaid. Kijk ook naar de acties van je partner. Woorden zijn één ding, maar het gaat uiteindelijk om wat iemand in gedrag laat zien. Voel je je daarin gezien en geliefd? Bemerk je een verandering waar je behoefte aan had? Congruentie tussen woorden en daden is een heel belangrijke graadmeter van iemands oprechtheid.
Ik denk ook dat je moet gaan als je merkt dat jij écht iets fundamenteels anders wilt dan je partner. Dat kan in dromen voor de toekomst zijn of simpelweg in hoe je nu leeft. Een mens verandert en dat is oké. Soms past iets gewoon niet langer en is het tijd om los te laten, zodat er ruimte kan ontstaan. Het leven is niet bedoeld om je altijd bekneld te voelen of een leven te leven dat niet langer als het jouwe voelt. Begrijp me niet verkeerd; ik vind absoluut niet dat je zo maar van maandag op dinsdag moet beslissen om te gaan. Dit is een proces. Vaak een lang proces. Ik vind alleen dat je daarin wel echt je hart mag volgen. Het is jouw verantwoordelijkheid om dat hart ín je relatie te brengen. Te praten en te delen. Volledig eerlijk te zijn. Te ontvangen en te geven. Geef het de tijd. Tijd en aandacht. Voelt het daarna nog als een beknelling of niet kloppend? Volg dan je hart. Houd op excuses te verzinnen en je angsten te laten regeren. Je houdt jezelf daarmee onnodig gevangen, iets wat je beiden niets brengt. Kies voor jouw geluk en de liefde. Wat die keus ook in houdt.
Als je meer wilt lezen over de liefde en hoe je kunt ‘weten’ of moet blijven of gaan, kan ik je de volgende boeken aanraden: